هاهاهاهاها یه مشت بچه تو سایت دارن به من میگن مفهوم فضا و زمان بلد نیستم
ببینید یه چیزی بهتون بگم دیگه نظر نمیدم وقتی سطح فکر و سوادتون یه زمانی (که فکر نکنم اون زمان هیچ وقت بیاد)
بالا رفت از این فیلم ایراد میگیرید
فیلم اصلا رو هواست. برای یه سری normie مثل شماها درست شده. البته ارزش دیدن داره ها
ولی پره از ایراد علمی …

یه دوستی نوشته نور نمیتونه از فضا عبور کنه اونوقت چطوری عشق میتونه مگه فیلم هندی؟
چیزی راجب در هم تنیدگی کوانتومی شنیدی؟
لطف کن اگه راجب یه موضوع اطلاع نداری صحبت نکن
در جواب دوست عزیز شما برو همون فیلم هندی نگاه کن

این شاهکار رو شب تاسوعا نگاه کردم اونم برای بار هفتم. به همون اندازه دفعه اولی که دیدمش هیجان انگیز بود. فیلمی که واقعا قوانین فیزیک رو به راحتی به تصویر کشیده و شرح میده. مسائلی همچون اتساع زمان،ابعاد جهان، کرم چاله و سیاهچاله، گرانش به زیبایی هرچه تمام به تصویر کشیده شده. پشت این تیم فیلم سازی یک دانشمند اخترفیزیکدان به نام کیپ استیون تورن مشارکت داشته تا هرگونه چالش فیزیکی رو در فیلم به بهترین شکل حل و تفسیر کنه. ارزش ده ها بار دیدن رو داره. حتما به کلکسیون فیلم هاتون اضافه اش کنین. فقط از یه چیز این فیلم خسته شدم اونم موسیقی بی نظیر این فیلم ساخته هانس زیمر هستش که واقعا تو اینستا به لجن کشوندنش و رو هر پست مرتبط و غیر مرتبطی این قطعه موسیقی هارو گذاشتن. کاش این موسیقی به اینستا راه پیدا نمیکرد و یه جوری اینستا رو این قضیه فیلتر میذاشت

یه فیلم عالی با موسیقی زیبای هانس زیمر . توی دیدن فیلم شک نکنید . تمام دوبلورها . مخصوصا آقای افشین زینوری و آقای خسرو شاهی یکی از فیلمهای فوریتی این بزرگواران هست

فیلم چرت و مزخرف برای آدمای عادی با سطح فکر پایین ساخته شده
نور نمیتونست از فضا عبور کنه اما عشق دختره از فضا و مکان عبور کرد همین مونده سلمان خانو بیارن سفینه رو با هل دادن تکون بده

Interstellar 2014 – یه سفر فضایی باشکوه یا یه ملودرام کش‌دار؟

کریستوفر نولان، استاد پیچوندن داستانای علمی‌تخیلی، این‌بار می‌خواسته یه چیزی بین 2001: A Space Odyssey و یه درام خانوادگی بسازه، ولی یه جاهایی زیادی احساساتی شده و از ریل دراومده. فیلم از نظر بصری خیره‌کننده‌ست، موسیقی هانس زیمر می‌ترکونه، ولی داستان گاهی اونقدر خودش رو جدی می‌گیره که از یه شاهکار علمی‌تخیلی تبدیل می‌شه به یه درس فیزیک با چاشنی عشق و احساسات.

داستان؟ ترکیب نابغه‌بازی و احساسات بیش از حد!
داستان با یه بحران زیست‌محیطی شروع می‌شه و بعدش می‌ریم سراغ یه مأموریت فضایی پر از سوراخ‌سیاه و نظریه‌های فیزیکی. تا اینجا همه‌چی عالیه، ولی مشکل از جایی شروع می‌شه که فیلم به جای تمرکز روی داستان علمی، وارد یه ملودرام خانوادگی می‌شه. یعنی یه لحظاتی از فیلم حس می‌کنی تو یه مقاله فیزیک کوانتوم گیر کردی، ولی یهو همون لحظه یه دیالوگ آبکی در مورد “عشق، قوی‌ترین نیروی کائنات” می‌شنوی!

بازی‌ها؟ بی‌نقص!
متیو مک‌کانهی فوق‌العاده‌ست، تو صحنه‌ای که فیلمای قدیمی دخترش رو می‌بینه، هر کی دل داشته باشه یه لحظه خشکش می‌زنه. آن هاتاوی هم خوبه، ولی وقتی بحث عشق وسط میاد، یه کم زیادی احساساتی می‌شه. شخصیت مت دیمون؟ یکی از بی‌دلیل‌ترین و اضافه‌ترین بخشای فیلم که می‌شد کاملاً حذف بشه!

تصویر و موسیقی؟ نفس‌گیر!
از نظر بصری، فیلم یه شاهکاره! تصاویر سیاه‌چاله و سیاره‌های مختلف، همه با جزئیات علمی ساخته شده و میخکوبت می‌کنه. موسیقی هانس زیمر؟ یه غولی که فیلمو چندین پله بالا می‌بره! اصلاً اون ارگ کلیسا رو که می‌شنوی، انگار تو کهکشان معلق شدی.

نتیجه؟ نصفه شاهکار، نصفه کلیشه!
Interstellar یه فیلمیه که باید حتماً دید، ولی اگه بخوای به عنوان یه شاهکار بدون نقص بهش نگاه کنی، باید یه چشمت رو روی ایراداش ببندی. از نظر بصری و فنی بی‌نظیره، ولی داستان گاهی زیادی احساساتی و شعاری می‌شه. اگه می‌خوای یه فیلم علمی‌تخیلی ببینی که هم مغزتو درگیر کنه، هم چشمتو نوازش بده، قطعاً ارزش دیدن داره. ولی اگه دنبال یه فیلم فضایی خالص و عمیق مثل 2001: A Space Odyssey هستی، این یکی زیادی حرف می‌زنه و زیادی “احساسات‌زده” است!