داستان، عالی! یه کشیش که علیه نازی‌ها می‌شوره، نقشه ترور هیتلر می‌کشه و درگیر یه دوگانگی اخلاقی عمیق می‌شه. ولی فیلم؟ یه روایت بی‌رمق که نه شخصیت‌پردازی درستی داره، نه تعلیق و کشش کافی. این داستان باید نفس‌گیر می‌بود، باید مخاطب رو با خودش می‌کشوند تو دل تصمیمات سخت و عذاب‌های درونی بونهوفر، ولی چی شد؟ یه بیوگرافی تخت و کم‌جان که بیشتر از اینکه درگیرت کنه، خسته‌ات می‌کنه.

مشکل اصلی؟ فیلمنامه. همه‌چی سطحیه، کشمکش‌های درونی بونهوفر اون‌طور که باید پردازش نمی‌شه. فیلمساز بین مستند و درام گیر کرده، ولی هیچ‌کدوم رو درست درمون اجرا نکرده. نتیجه؟ یه روایت که خیلی راحت می‌تونست تکونت بده، ولی حتی تو حساس‌ترین لحظاتش هم ضربه لازم رو نداره. بازیگر نقش اصلی هم هرچقدر تلاش کنه، با یه فیلمنامه‌ی ضعیف، عمق شخصیت رو درنمیاره.

از نظر بصری؟ فیلم چیز خاصی ارائه نمی‌ده. کارگردانی جسارت نداره، قاب‌بندی‌ها بی‌روح‌ان، و تدوین؟ انگار یه مستند تاریخی رو نگاه می‌کنی. لحظه‌های تنش‌زا، که باید نفس رو تو سینه حبس کنن، کاملاً معمولی و فراموش‌شدنی‌ان.

در نهایت، یه سوژه‌ی طوفانی تبدیل شده به یه فیلم آروم و کم‌کشش. انگار یه رمان مهیج رو ورق بزنی و ببینی که کسی خلاصه‌ش رو خیلی سرد و بی‌روح واست تعریف کرده. حیف این قصه که این‌جوری حیف شد!