این فیلم سعی داشت یه داستان گرم و انسانی از روابط خانوادگی بسازه، ولی به‌جای اینکه عاطفه و ارتباطات واقعی رو نشون بده، بیشتر به یه سری کلیشه‌های اجتماعی تکیه کرد.
شخصیت‌ها به‌وضوح سطحی بودن و اصلاً نمی‌تونستی باهاشون ارتباط برقرار کنی یا احساساتشون رو درک کنی.
فیلمنامه به شدت ساده بود و حرف‌های تکراری که همه می‌دونن، دوباره تکرار می‌شدند، بدون اینکه چیزی به داستان اضافه بشه.
بازیگران هم سعی داشتن که اثر رو جلب توجه کنن، اما عملاً نتونستن با شخصیت‌ها همخوان بشن یا اون احساسات واقعی رو منتقل کنن.
کارگردانی به نظر می‌رسید بیشتر تمرکز روی فضاهای هنری و کلیشه‌ای داشته باشه تا بر روی عمق داستان و شخصیت‌ها.
موسیقی متن تلاش کرده بود فضای رمانتیک و احساسی ایجاد کنه، ولی خودش به کلیشه‌هایی از نوع “فیلم‌های خانوادگی” دامن می‌زد.
در مجموع، یه فیلم با داستانی که پتانسیل داشت، اما هیچ‌کدام از اجزای اثر نتونستن اون رو به یک تجربه سینمایی دل‌نشین تبدیل کنن.
این فیلم به‌جای اینکه بخواد مخاطب رو با خود همراه کنه، بیشتر حس خستگی و تکرار ایجاد می‌کنه.
برای کسی که دنبال یک داستان عمیق و واقعی در مورد روابط خانوادگی هست، قطعاً این فیلم نمی‌تونه رضایت‌بخش باشه.
در نهایت، چیزی بیشتر از یک فیلم بی‌روح و پر از کلیشه‌های تکراری نمی‌بینید.