خب، این فیلم اصلاً نه شخصیت‌پردازی داره، نه داستانی که به درد بخوره. من نمی‌دونم چرا همیشه اینجور فیلم‌ها می‌خوان خودشونو توی قالب‌های تکراری و بی‌جان جا بدن، در حالی که این اصلاً سینما نیست! همینطور “برهوت” است. بازی‌ها؟ خب، چه بگم، “فقط ظاهرند، روح ندارن.” وقتی به این‌ها نگاه می‌کنی، انگار در حال تماشای یک تئاتر بی‌سر و ته هستی که حتی یک دقیقه هم نمی‌تونه تو رو نگه داره.
این فیلم دقیقاً همون چیزی رو نشون می‌ده که قبلاً هزار بار دیدیم. هیچ نوآوری‌ای وجود نداره، فقط یه شلوغ‌بازی و دعواهایی که هیچ معنایی ندارن.
کلیشه‌ها به قدری به‌هم چسبیده که “پیش‌بینی” هر اتفاقی که می‌افته کار راحتیه. داستان هیچ پویایی‌ای نداره، هیچی! همه‌چیز ثابت و “همیشه همینطور”.
واقعاً باید به فیلم‌سازا بگم: شما اصلاً به سینما نگاه کردید؟ چون این چیزی که شما بهش اسم فیلم گذاشتید، اصلاً حرفی برای گفتن نداره. سینما باید چیزی بیش از این‌ها باشه. این که نه شخصیت داره، نه داستان، نه هیچ چیز دیگه‌ای که بشه بهش “فیلم” گفت.