ببین، این فیلم ادای سینمای اجتماعی رو درمیاره، ولی درواقع یه گزارش تصویری سانتی‌مانتال و دم‌دستی بیشتر نیست! ما یه شخصیت داریم که قراره قصه‌اش رو بفهمیم، ولی چیزی جز یه قربانی بی‌دفاع به ما نشون نمی‌ده. نه قوس شخصیتی، نه درگیری دراماتیک، نه اصلاً چیزی که مخاطب رو توی قصه نگه داره. فیلم پره از تصاویر «درد و رنج»، اما بدون اینکه بفهمیم چرا باید اهمیت بدیم!

کارگردانی؟ هیچ! یه سری قاب لرزون و صحنه‌هایی که بیشتر از اینکه واقعیت رو نشون بدن، توی کلیشه‌های سینمای پناهجویی غرق شدن. انگار یه فرمول از پیش تعیین‌شده دارن که فقط دارن تیک می‌زنن. اینجا یه صحنه دل‌خراش، اونجا یه موزیک احساسی، بعدش یه نگاه ملتمسانه به دوربین! خب که چی؟ اینا فیلم نمی‌سازه، فقط حس ترحم برمی‌انگیزه.

بازیگر نقش اصلی؟ تلاشش رو کرده، ولی مشکل اینجاست که وقتی فیلمنامه انقدر تک‌بعدی و قابل پیش‌بینی باشه، هرچی هم بازیگر خوب باشه، کار خاصی ازش برنمیاد. دیالوگ‌ها مصنوعی، رابطه‌ها غیرواقعی، و در نهایت، فیلمی که نه حرف جدیدی داره، نه تأثیر ماندگاری می‌ذاره. یه فیلم سفارشی، با یه پیام از قبل تعیین‌شده که انگار فقط ساخته شده که یه سری جشنواره رو راضی کنه، نه مخاطب واقعی سینما رو!