اینکه چطور یک بازرس رسانه ها را به وسط معرکه می کشد و بازخواست نمی شود و در روند تحقیقات از جعل و مخفی کاری ابایی ندارد، از اشکالات اساسی فیلم است. روند بررسی این نوع پرونده ها در کشورها به این صورت نیست و ساختار پلیسی فیلم با هیچ کشوری مطابقت ندارد. گناهکاری روان شناس باید نشانه هایی در سراسر فیلم داشته باشد؛ نه اینکه نویسنده یک دفعه او را مثل کارت آس رو کند و به خیال خودش مخاطب را میخکوب کند! اغراق بیش از حد درباره تکبر و غرور ووگل به روایت داستان آسیب زده است و ساده لوحی و خامی استاد ادبیات، بدون منطق است. فرد بدون منطق باید بی منطقی خود را در همه لحظات فیلم نشان دهدف نه اینکه انسانی منطقی و عاقل یک دفعه دچار جنون و حماقت شود و مرتکب قتل شود.
پایان فیلم سوالات زیادی باقی می گذارد؛ از جمله اینکه روان شناس چرا مرتکب قتل می شود و چرا نویسندگان نوپا درباره روان شناسی یا ادبیات یا فلسفه و کادر پلیس بودن، تصورات عجیب و غیرعادی دارند. به نظر می رسد نویسنده یا سازنده فیلم در هر حوزه خاص، باید با مشاوران و کارشناسان آن رشته مشورت کند.

نمونه ای از ناشی گری و ناآگاهی کارگردان، دقیقه 86 فیلم است که حتی درباره مدرسه و دانشگاه هم دچار اشکال شده و تصور می کند پلیس می تواند بدون مجوز وارد هر کلاسی شود و هر کاری دلش خواست انجام دهد!