یه فیلم که فقط یه کارگردان نابغه مثل فلینی می‌تونست بسازه، پر از آشوب، خیال، و تأمل در هنر و زندگی.
این فیلم یه جورایی سفر ذهنی یه فیلمسازه که تو بحران خلاقیت و زندگی شخصی گیر افتاده.
تصاویرش انگار از یه رویای عجیب و غریب بیرون اومدن، یه سینمای خالص و بدون مرز.
مارچلو ماسترویانی یه اجرای فوق‌العاده داره، یه جور انعکاس خود فلینی روی پرده.
موسیقی نینو روتا یه جادوی بی‌نظیره که تو هر صحنه حس و حال خاصی به فیلم می‌ده.
فلینی مرز بین واقعیت و خیال رو از بین می‌بره، یه فیلم که از سینما درباره‌ی سینما حرف می‌زنه.
کادربندی‌ها، میزانسن‌ها، حرکت‌های دوربین، همه یه سمفونی تصویری بی‌نظیرن.
۸½ رو نمی‌شه فقط دید، باید توش غرق شد، باید حسش کرد، باید چند بار کشفش کرد.
نه داستان کلاسیکی داره، نه ساختار معمولی، اما انگار یه جریان خالص از ذهن یه هنرمند رو می‌بینی.
یه شاهکار که هنوزم الهام‌بخش فیلمسازهای بزرگه، یه جشن سینمایی که هیچ‌وقت کهنه نمی‌شه!