فیلم “Songbird” در دل یک جهان پسا-پاندمی جریان دارد و با داشتن فضای تیره‌وتار و ترسناک، تلاش می‌کنه که یک داستان عاشقانه و معماگونه در دوران بحران به نمایش بذاره. اگه از تماشای فیلم‌هایی که می‌خوان ترس و نگرانی‌های روزمره‌مون رو با یک چاشنی هیجان و اکشن بازسازی کنن، لذت می‌برید، این فیلم می‌تونه گزینه‌ای برای شما باشه، ولی واقعاً نباید انتظار داشته باشید که چیزی فراتر از یک فیلم سطحی و پر از کلیشه ببینید.

فضاسازی: فیلم تونسته خوب از فضای آینده‌نگرانه و دنیای پر از خطرات به‌خوبی بهره ببره. همین که کلیت دنیای فیلم به‌خوبی به‌تصویر کشیده شده، نقطه قوتشه.
ایده اولیه: می‌شه گفت که ایده پیوند دادن کرونا و ویروس‌های جدید به یک داستان عاشقانه و دلهره‌آور، کاملاً به‌موقع بود. البته این ایده در خیلی جاها به خوبی بهره‌برداری نشده.

سطحی بودن داستان: یکی از مشکلات بزرگ فیلم اینه که خیلی به‌سرعت و سطحی از موضوعات مهم عبور می‌کنه. این موضوعات می‌تونستن خیلی تاثیرگذارتر و عمیق‌تر پرداخته بشن.
شخصیت‌پردازی ضعیف: حتی با بازیگرهای شناخته‌شده‌ای مثل کی‌جی آپا و سوفیا کارسون، شخصیت‌ها به‌طور کامل درک نمی‌شن. هیچ کدوم از کاراکترها رشد خاصی ندارن.
کلیشه‌های زیاد: فیلم در بعضی از سکانس‌ها از همان کلیشه‌های همیشگی سینمای پسا-آپوکالیپتیک استفاده می‌کنه که به هیچ وجه تازه نیست.

“Songbird” یه فیلم با ایده‌ای جالب شروع می‌کنه ولی توی مسیر داستان‌گویی و اجرا خیلی به بن‌بست می‌خوره. اگر به دنبال یه فیلم سریع و اکشن‌محور با تمرکز روی معماهای آینده‌نگرانه هستید، می‌تونه گزینه مناسبی باشه. ولی اگر می‌خواهید یه داستان عمیق و تاثیرگذار ببینید، این فیلم رو از دست بدید.