خب، حقیقتش رو بخوای این فیلم با اون تبلیغات جذابی که داشت، انتظارها رو بالا برد، ولی چیزی که تحویل می‌ده یه تجربه نصفه‌نیمه‌ست. بیاید بدون تعارف حرف بزنیم.

بازی مدیسون وولف در نقش آنی واقعاً چشمگیره. حس ترس و استرس رو خوب منتقل می‌کنه.
فضاسازی دهه ۷۰ هم قابل‌قبوله. از لباس‌ها گرفته تا طراحی صحنه‌ها، حس نوستالژی خوبی میده.

داستان؟ خب، انگار یه بار دیدیمش. ون سفید، تعقیب، دلهره… کلیشه‌ای‌تر از این نمی‌شه.
شخصیت‌های فرعی هیچ عمقی ندارن. آدم نمی‌فهمه چرا اینجا هستن جز اینکه فیلم پر بشه.
ریتم؟ گاهی کند و خسته‌کننده، گاهی هم یهویی همه چی سریع تموم می‌شه. انگار نویسنده آخر فیلم عجله داشته.
جمع‌بندی: این فیلم شاید برای یه شب که حال فیلم دلهره‌آور سبک دارین خوب باشه، ولی اگه دنبال چیزی با داستان قوی و جذاب هستید، این فیلم احتمالاً ناامیدتون می‌کنه. اگه سازنده‌ها روی روایت بهتر و شخصیت‌پردازی کار می‌کردن، می‌تونست تبدیل به یه اثر به‌یادماندنی بشه. ولی خب… نشده.

من یه ون سفید دارم کجایی خوشگله.. بیا بعد دیدن فیلم جوابمو بده

دیگه سوار ون سفید نمیشم این خط اینم نشون