نقاط قوت:
Diagnosis: Dissent با کارگردانی دقیق و استفاده هوشمندانه از زبان سینمایی، موفق می‌شود مخاطب را در کشاکش میان عدالت‌خواهی و محدودیت‌های نظام‌های اجتماعی غرق کند. فیلم‌نامه، به‌خوبی توانسته لایه‌های پیچیده شخصیت‌ها و تقابل ایدئولوژی‌ها را به تصویر بکشد. بازی‌های قوی، خصوصاً نقش‌آفرینی‌های کلیدی، عمق احساسی داستان را برجسته می‌کنند. طراحی صحنه و استفاده از رنگ و نور، فضای بصری هماهنگ با مضمون فیلم ایجاد کرده که حسی از تنش و درگیری را القا می‌کند.

نقد انتقادی:
با وجود روایت تأثیرگذار، گاهی ریتم داستان دچار افت می‌شود و برخی دیالوگ‌ها حالتی شعاری به خود می‌گیرند که از عمق طبیعی روایت می‌کاهد. همچنین، فیلم در برخی صحنه‌ها از کلیشه‌های ژانر دور نمی‌شود، که می‌توانست با جسارت بیشتری به نوآوری در داستان‌پردازی بپردازد. پایان‌بندی نیز، هرچند احساسی است، اما ممکن است برای برخی مخاطبان، پاسخگوی تمام سوالات مطرح‌شده نباشد.

به‌طور کلی، Diagnosis: Dissent اثری تامل‌برانگیز است که اگرچه از برخی لغزش‌های روایی رنج می‌برد، اما در خلق تجربه‌ای عمیق و چالش‌برانگیز موفق عمل می‌کند.