خیلی معذرت میخوایم که از آمریکا انتقاد کردیم نمیدونستیم شما پدر و مادرت آمریکاییه بهت برمیخوره شما ببخش آمریکایی جهان اولی چشم آبی بلوند دو متری ما اشتباه کردیم عذرخواهی مارو بپذیر آمریکا بهترین و پاک ترین و تمیز ترین و مهربون ترین کشور جهانه مجدداً عذرخواهی میکنم

ببین رفیق،
اینجا نه تاریخ گفتی، نه تحلیل، فقط یه مشت شعار پرت کردی وسط. با همون منطق تو، باید بگیم چون فلان کشور جنایت کرده، پس هیچ‌کس حق نقد هیچی رو نداره؟! چون آمریکا جنایتکار بوده، پس ما معصومیم؟! چون هیروشیما بمبارون شده، پس هرکی بمب می‌ذاره تو شهر خودش حق داره؟! این منطق رو از کجا آوردی؟ از کتاب تاریخ‌نویسی حزب بعث؟

این‌جور حرفا، به جای نقد، فقط ماست‌مالیه. یعنی چون آمریکا بد بوده، پس ترور داخلی آمریکا باید تطهیر بشه؟! چون بوش غلط کرده، پس مک‌وی قهرمانه؟! یعنی چی آخه؟!

تو با یه قیچی پوسیده، داری وجدان انسانی رو تکه‌تکه می‌کنی. داری جنایت رو به‌جای محکوم کردن، توجیه می‌کنی، اونم با چاشنی نفرت کور. یعنی اگر آمریکا بمب انداخته، پس بمب‌گذاری اوکلاهما یه «پاسخ طبیعی»ه؟! این حرف، دقیقاً بازتولید خشونته.

و اون جمله آخر! که گفتی یه عده مثل طوطی حرف غرب رو تکرار می‌کنن…
نه عزیز، بعضیا فقط هنوز عقل دارن، هنوز دنبال حقیقتن، نه دنبال اینکه هر جنایتی رو چون “ما نکردیم” پس خوبه!

فیلم “Oklahoma City Bombing: American Terror” حداقل سعی کرده درباره تروریسم داخلی فکر کنه، روایت کنه، و هشدار بده. تو چی کار کردی؟ جز اینکه همه چی رو با لحن “اونا بد بودن، پس ما خوبیم” شست‌وشو دادی؟

این یعنی سقوط تفکر، یعنی خودت هم تو همون باتلاقی که داری ازش انتقاد می‌کنی، غرق شدی.

من با قاطعیت می‌گم:
نه! این نقد نیست، این یک مغلطه‌ی خطرناکه.

ببین…
با این مدل حرف زدن نه تاریخ رو می‌فهمی، نه سینما رو. نه عدد درست می‌دی، نه سند. نه سواد رسانه‌ای داری، نه منطق نقد.

اول از همه:
«صدها میلیون»؟!
یعنی چی؟! عدد ساختی؟ از کجا آوردی؟ آمار جنگ جهانیه؟ آمار قرن بیست‌و‌یکه؟ آمار فیلمه؟
وقتی عددت دروغه، بقیه‌ی حرفت دیگه مهم نیست. شعاره. هیاهو برای هیچ.

دوم، یادت رفته اصلاً موضوع فیلم چیه.
فیلم اسمش Oklahoma City Bombing: American Terrorـه. درباره‌ی تروریسم داخلی آمریکاست. داره روی ضعف ساختار امنیتی، رشد افراطی‌گری سفیدپوست‌ها، و سیستم ورشکسته‌ی عدالت آمریکا دست می‌ذاره.

یعنی خود آمریکا داره خودش رو می‌بره زیر تیغ.
اونی که این مستند رو ساخته، مشغول “فحش دادن به خودش”ه، تو داری از بیرون جیغ می‌زنی که “چرا این فحش کافی نیست؟!”

بعد می‌گی چرا کسی برای قربانی‌های سیاست خارجی آمریکا مستند نمی‌سازه؟
ساختن عزیز. کم هم نیست. فقط تو نمی‌بینی. چون دنبال داد زدنی، نه دیدن. دنبال نوشتنی، نه فهمیدن. دنبال جوش آوردنی، نه تحلیل کردن.

یاد بگیر فرق مستند سیاسی با بیانیه‌ی چریکی رو بفهمی.
مستند، روایت تحلیلیه. دنبال اثبات واقعیت با مدرکه، نه فریاد و ناسزا.

و آخر اینکه…
وقتی به جای استدلال، از واژه‌هایی مثل «کفتارهای یهودی» استفاده می‌کنی، داری خودت رو از دایره‌ی نقد عاقلانه پرت می‌کنی بیرون.
این دیگه نقد نیست، این ابتذال فکریه.
با نژادپرستی نمی‌شه ضد استعمار شد.
با توهین، نمی‌شه به عدالت رسید.